انواع روش‌های مقاوم‌سازی

1)مقاوم‌سازی با ژاکت فولادی (Steel Jacket) و ژاکت بتنی (Concrete Jacket) :
در این روش با افزودن سختی و مقاومت در اعضایی که دارای کمبود مقاومت یا مشکلات رفتاری می‌باشند، مقاومت و رفتار این اعضا اصلاح می گردد. نکته مهم در این روش عملکرد یکپارچه بین بخش جدید عضو ( ژاکت فلزی یا بتنی) با بخش موجود عضو می‌باشد. برای مقاوم سازی، اعضای بتنی نیازمند کاشت بولت یا آرماتور در بتن موجود (قدیمی) می باشند تا موجب عملکرد یکپارچه بخش‌های جدید و قدیم گردد.
2)مقاوم‌سازی با استفاده از سیستم‌های غیرفعال استهلاک انرژی (دمپر یا میراگر) :
به کارگیری سیستم‌های اتلاف انرژی برای کنترل و کاهش تغییر شکل‌های ساختمان یکی از راهکارهای کاهش نیاز سازه به بهسازی آن می‌باشد. با تعبیه میراگرها در سازه با توجه به افزایش استهلاک انرژی می‌توان تغییر شکل‌های ساختمان را کاهش داد. برای این منظور، انواع میراگرها طراحی و ساخته شده‌اند که بخشی از انرژی سازه را جذب و مستهلک می‌کنند. میراگرها عموما در بادبندها در تمامی طبقات استفاده می‌گردند. میراگرها (Dampers) بر اساس عملکرد به انواع اصطکاکی، تسلیمی (هیسترزیس) ویسکوز، ویسکوالاستیک و آلیاژ جرمی طبقه‌بندی می‌گردند.
3)مقاوم‌سازی سازه‌های بتنی با الیاف پلیمری FRP ( CFRP و GFRP):
 امروزه الیاف FRPبه دلیل سرعت اجرای بالا، وزن کم، مقاومت بالا، عدم ایجاد محدودیت و مشکلات معماری حاصل از مقاوم‌سازی در ساختمان‌های بتنی مورد توجه مهندسین قرار گرفته است. هنگام استفاده از مصالح FRP،سطح بتن باید با استفاده از روش‌های مناسب مهیا گردد.
4)مقاوم‌سازی با افزودن اعضای باربر جانبی مانند دیوار برشی و یا مهاربند فولادی:
در این روش با تعبیه دیوار برشی یا بادبند در محل‌های مناسب، نیروی زلزله در این اعضا تمرکز داده می‌شود و نیروی لرزه‌ای سایر اعضای غیر مجاور با دیوار برشی و بادبند کاهش می‌یابد و دیگر نیازی به تقویت آن‌ها نیست. در این روش تعبیه بادبند یا دیوار برشی باید با هماهنگی کامل با طرح‌های معماری صورت گیرد تا مشکلات معماری و بهره‌برداری ایجاد نگردد.
5)مقاوم‌سازی با جداگرهای لرزه‌ای (Base isolation) :
استفاده از سیستم‌های جداساز لرزه‌ای، راهبرد مناسب برای کاهش اثرات زلزله روی سازه موجود می‌باشد. با به کارگیری جداگرهای لرزه‌ای می‌توان انتقال انرژی موجود در حرکات ارتعاشی زمین را به ساختمان محدود نمود. در این روش هنگام وقوع زلزله تغییر شکل‌های ساختمان در تکیه‌گاه‌هایی که قابلیت تغییر شکل زیادی دارند متمرکز شده و سازه مانند جسم صلب یا تغییر شکل‌های کوچک مرتعش می‌شود. روش جداسازی برای ساختمان‌های کوتاه و نسبتا صلب موثر بوده و برای ساختمان‌های بلند و نرم کارایی کمتری دارد.
6)مقاوم‌سازی با بادبندهای کمانش تاب (BRBF) یا دمپرهای کمانش تاب (BRB Dampers):
با اضافه نمودن بادبندهای کمانش تاب که توسط غلاف‌های مخصوصی مانع از پدیده کمانش در عضو فشاری بادبند می‌شوند، می‌توان به سازه‌ای دست یافت که به دلیل نداشتن رفتار ترد کمانشی، دارای رفتاری شکل‌پذیر می‌باشد. که مناسب‌ترین رفتار در مقابل بارهای لرزه‌ای است. همچنین می‌توان در طول کوتاهی از بادبند از غلاف استفاده نمود که موجب تجمع تسلیم در آن و در نتیجه استهلاک انرژی گردد. به این المان‌ها، دمپرهای بادبندی کمانش تاب (BRB Dampers) گویند.
 
مصالح خاص مصرفی در مقاوم‌سازی با الیاف پلیمری (FRP ) :

• الیاف پلیمری کربن (CFRP) با مقاومت‌ها و ضخامت‌های مختلف
• الیاف شیشه (GFRP) با مقاومت‌ها و ضخامت‌های مختلف
• میلگردهای FRP
• رزین و ژل اپوکسی مخصوص الیاف FRP
• چسب اپوکسی به منظور عملیات کاشت بولت و آرماتور
• ملات‌های پر مقاومت با پایه سیمانی یا پایه اپوکسی
• بولت‌های مخصوص کاشت

مهم‌ترین مزایای استفاده از روش مقاوم‌سازی باFRPنسبت به سایر روش‌های مقاوم‌سازی ساختمان عبارتند از:

• سریع بودن نسبت به سایر روش‌های مقاوم‌سازی
• نیاز به تخریب کمتر بخش‌هایی از سازه در مقایسه با دیگر روش‌ها
• نیاز به بازسازی کمتر المان مقاوم‌سازی شده در برابر دیگر متدها
• ارزان‌تر بودن